Bir kütüphane projesine başlamadan önce bilginin üretimi ve yayılması üzerine tartışılmalıdır. Bilgi geçmişte üretiliyor ve belki yıllar sonra onu geliştirecek toplumlara bireylere ulaşıyordu. Bilgi teknolojisi bu yayılma sürecini hızlandırmak, kayıtlarını iyi koşullarda saklayabilmek için tarih boyunca geliştirildi. Ancak bu gelişme ve değişme nesillerce süren uzun bir yolculuktu. Bugün birçok tarihçi ve bilim insanının ‘Bilgi Toplumu’ diye adlandırdığı yaşayan nesil belki de tarihteki en hızlı değişime tanık olmuştur. Ayda bir gazete ile ulaştığı bilgiye bugün elindeki tüm cihazlarla anlık sahip olabilmektedir. Bu durum toplumda farklı öğrenme biçimlerinin oluşmasına sebep olmuştur.  Yeni düzende birey, geçmiş öğreniciler gibi bilgiyi öğrenmek yerine bilgiye ulaşabileceği kaynağı öğrenmekle yetinir. Bu yeni nesil öğreniciyi ‘Dijital Öğrenici’ diye adlandırabiliriz. Bunun yanında geleneksel öğrenme yöntemi, bireyin kullanacağı bilgiye kütüphanelerde kitap yığınlarında araştırmasının sonucu olduğundan ulaşma süresi uzun fakat ulaştığı etkin bilgi çoktur. Bu bireyi ise ‘Geleneksel (Konvansiyonel) Öğrenici’ olarak adlandıralım.***
 

Mekansal olarak kütüphane geleneksel öğrenici için sessiz, okumaya uygun aydınlatmalı, konforlu oturma, okuma yazma mekanları bulunan basılı yayınların arşivlenebildiği yer iken, Dijital öğrenici için internete girebildiği, elektronik aletlerini şarj edebildiği her yerdir.